جامعه مشارکتی خانواده همرکابان سبز GHF همرکابی زنان، همرکاب زندگی
نوشته های مرتبط
همرکابانی که روزانه برای سپری نمودن امورات کاری خود به حمل و نقل سبز شهری روی آورده اند . « همرکاب از منزل تا محل کار »
این روزها بیشتر مردم برای سپری نمودن امورات کاری خود از لحاظ (حمل و نقل) کمتر به دوچرخه و پیاده روی آورده اند که همین امر موجب ” کم تحرکی جسمی ، آلودگی هوا ، آلودگی صوتی ، افزایش ترافیک و بروز بیماریهای (جسمی و روانی) گردیده است که امر واقع به همین صورت پیش رود در آینده ای نزدیک سطح کیفی ” محیط زیست و سلامت همگانی ” به مخاطره خواهد افتاد . خوب است که برای تامین سلامت و هوای پاک گزینه های برتر و عمومی حمل و نقل را در حومه ی شهر انتخاب کنیم نه از خودروهای شخصی و تک سرنشین که موجب ” آلودگی هوا ، ایجاد تراکم بیش از حد ترافیک ، کم تحرکی و سپس موجب کم تحملی خواهد شد. در اینجا به موضوع چند “همرکاب فعال و نمونه شهری” که از دوچرخه بعنوان سپری نمودن امورات کاری و تفریحی در حومه ی شهر مریوان بهره مند خواهند شد ، خواهیم پرداخت. ( موضوع مربوطه به روز جهانی بدون خودرو )۳۱ شهریور ۱۳۹۵ مرتبط خواهد شد.
- همرکابی دانش آموزی که روزانه علاوه بر مسیر منزل تا مدرسه نیز مسیر منزل تا محل کار و بازار را هم رکاب خواهد زد.
همرکاب شهری ” حمید تاو ” جوان ۲۰ ساله ی مریوانی که به گفته ی او روزانه بصورت کلی ۱۰ الی ۱۵ کیلومتر را در مدت زمان ۱۲ ساعت رکاب خواهم زد . حمید در یکی از روستاهای بخش مرکزی شهرستان مریوان به نام روستای ” حسن آوله ” که در ۵ کیلومتری جاده مریوان – سقز قرار گرفته ، با خانواده ی پدر و مادرش زندگی خواهد کرد . تابحال ۲ سالی است که از این وسیله ی نقلیه بهره ور شده و از آن خسته نشده . حمید می گوید که من وسیله ای دیگر برای جابجایی امورات کاری خود در حومه ی شهر ندارم فقط همین دوچرخه است که من را از “منزل تا مدرسه و محل کار و بازار ” با همت رکاب های خستگی ناپذیرم حمل میکند . من از آن روزی که با دوچرخه رفت و آمد میکنم با هیچ یک از بیماریهایی همانند ” دیابت ، فشارخون ، استرس و اضطراب ” روبرو نشده ام . پس خواهم گفت دوچرخه سواری میتواند مانع خوبی باشد برای جلوگیری از بیماریهای روحی و روانی و از جمله کاهش فشارخون و چاقی که سرآغاز خوبی برای دیگر بیماریهاست . حمید در آخر گفته هایش به مناسبت “روز جهانی بدون خودرو ” مصادف با ۳۱ شهریور ۱۳۹۵ تصریح کرد که دوچرخه سواری میتواند در ” کاهش ترافیک ، آلودگی هوا و صوت ” نقش بسزایی داشته باشد . من به هم و سن سالهای خودم سفارش میکنم که روی آوردن به “فرهنگ دوچرخه سواری برای کار” میتواند از مصرف دخانیات ، کم تحرکی و تصادفات ناخواسته ی جاده ای به وسیله ی ماشینهای آلاینده سوختی و صوتی از لحاظ “موتورسیکلت و اتومبیل” که با سرعت خیالی و کنترل دشوار آن مواجه خواهند شد ، جلوگیری کنند. “
آغاز دوچرخه سواری یک معلم بعد از ۱۵ سال و جبران آن با خرید دوچرخه ای گرانبها و بی نظیر
همرکاب شهری ” سامان کیانی ” معلمی دلسوز که با علاقه ای سر شار از امید و سلامت به فرهنگ دوچرخه سواری پیوسته شده . به گفته ی این معلم همرکاب ، سالهاست که پا بر رکاب دوچرخه نه نهاده چیزی نزدیک به ۱۵ سال . من یک اتومبیل سواری از نوع (پراید) را دارم بعضی مواقع برای جستجوی پارکینگ با مشکل مواجه میشدم یعنی با زبانی ساده تر بعلت افزایش جمعیت و محدودیت فضاهای پارک اتومبیل ، ” کوچه و کنار خیابانها “ قادر به گنجایش یک اتومبیل دیگر را هم ندارد و با وضعیت ترافیک بیش از حد در خیابانهای مریوان ناچار به تهیه یک دوچرخه در شهریور ماه همین سال شدم . با خرید دوچرخه ای که بعد از تحقیقات و ارزیابی جهت خرید آن از سایتهای مرتبط اینترنتی ، راهی شهر تهران شدم و به نمایندگی های معتبر فروش دوچرخه رفتم تا در نهایت دوچرخه ای استاندارد متناسب با ” قد و وزن و استفاده در کوهستان و در حومه ی شهری را خریدم . قیمت دوچرخه ها بسیار گران قیمت بود ولی با خود گفتم که من یک بار دوچرخه خواهم خرید ، دوچرخه یکبار مصرف نیست بایستی چیزی مناسب ، استاندارد و شرکتی خرید . تا بعدا برای استفاده از آن پیشمانی به همراه نداشته باشم . خوشبختانه دوچرخه متناسب با قد و وزن من بود و مهمتر از همه جهت استفاده از آن بسیار رضایت مندم . از آن روزی که دوچرخه را خریدم با ترافیک و جای پارک مواجه نشدم و از آن بعنوان امورات کاری در حومه ی شهر و تفریح استفاده خواهم نمود . همه روزه از منزل تا محل کار خود را که معلم یکی از کاردانش های شهر مریوان میباشم ، رکاب خواهم زد . و بعدظهر ها را از منزل تا دریاچه زریوار که بصورت رفت و برگشت به مسافت ۵ کیلومتر میباشد ، رکاب خواهم زد . با بهره ور شدنم از دوچرخه برای کار خودم را بدین گونه توصیف خواهم کرد ؛ ۱- با استفاده از اتومبیل شخصی خودم روزانه در ترافیک بیش از ۱۰ دقیقه ماندگار میشدم و برای یافتن پارکینگ در نزدیکی محل کارم با مشكل مواجه میشدم ۲- با بهره گیریم از دوچرخه در حومه ی شهر ” احساس تحرک و شادابی ، عدم آلاینده های سوختی و صوتی ، رکاب زدن در فضایی آرام و لذت بخش همچون طبیعت را احساس میکنم ۳- روز به روز علاقه و دیدگاهم نسبت به دوچرخه سواری بیشتر و مثبت خواهد شد .
بازنشسته ی ۶۰ ساله بعد از یک سال فراگیری دوچرخه سواری و سرآغاز یک سفر طولانی
همرکاب پیشکسوت و معلم دلسوز و بازنشسته ی ادبیات فارسی ” سید اعلم حبیبی شیراز ” متولد شهرستان هشتپر از استان رشت که سالهاست در شهرستان مریوان ساکن شده است . آقای حبیبی از سرآغاز کار خود و آشنایی او با فرهنگ دوچرخه سواری تعریف میکند . من از شهریور ماه سال ۱۳۹۴ با انجمن دوچرخه سواری آّشتی آشنا شدم و برای فراگیری دوچرخه نزد آنها رفتم تا بعد از ۴۵ روز مستمر ، دوچرخه سواری را بصورت نیمه حرفه ای و آماتور یاد گرفتم . قبل از آن که به انجمن برای فراگیری دوچرخه سواری مراجعه نمودم ، دوچرخه نداشتم بعد از ۲ ماه ناچار به تهیه یک دوچرخه ی کوهستان ، متناسب با قد و وزن خودم شدم . من بعنوان یک بازنشسته ، دوچرخه سواری را با دیدگاهی سرشار از سلامت و بعنوان وسیله ای که میتوان تمام شهرهای ایران و جهان را با آن رکاب زد. بعد از یک سال تمرین در ” جاده ی مریوان – مرز بین المللی باشماق” تصمیم به آغاز یک سفر دراز مدت و طولانی (بصورت انفرادی) گرفتم و در مورخ ۱۵ شهریور همین سال (۹۵) مریوان را به مسیر شهر ایروان پایتخت کشور ارمنستان ترک نمودم . مدت زمان این تور ۲۰ روز به مسافت ” رفت و برگشت” ۲۰۰۰ کیلومتر با دوچرخه طول کشید . که وضعیت سفرم با ” تجربه ، تعامل ، همزیستی ، مهربانی و مهماننوازی مردمان ایران و ارمنستان ” مواجه گردید . در راستای این سفر جای دارد که از شهرداران محترم ” آذرشهر و ملکان ” و مردمان خونگرم شهرهای ” بوکان ، تبریز ، مرند و جلفا ” و روستائیان مهماننواز سیاه رود جلفا و ” بسطام و قمچیان ” مریوان ” تشکر و قدردانی کنم که با استقبال گرمشان مرا در ادامه ی این سفر یاری نمودند . و در آخرین روز بازگشتم به شهر مریوان در ۵ کیلومتری مریوان – روستای (حسن آوله ) از طرف انجمن دوچرخه سواری آشتی مورد استقبال و پیشوازی قرار گرفتم .
انسان هرچه به طبیعت و زیبایی نزدیک باشد ، به خلقت و عبادتهای پروردگار نزدیک است . فلسفه ی سفر ، یک طبیعت بسیار زیباست که انسان را با همزیستی و تنوع آشتی میدهد . در سفر است که انسان به روزی پروردگار دست میبابد . در قدیم که امکانات نقلیه همچون ” دوچرخه ، موتورسیکلت ، اتومبیل ، قظار و هواپیما ” وجود نداشت . و اگرهم وجود داشت دسترسی برخی از مردمان جهان بدان کوتاه و محروم بوده ، با استفاده از حیواناتی همچون ” اسب ، شتر و الاغ ” برای حمل و نقل شهرها استفاده میشد . و لذت و تجربیات سفر بیشتر از امکانات نقلیه ی امروزی به نطر میرسید . امروزه با وجود امکانات پیشرفته برای حمل و نقل شهری و جاده ای ، باز میتوان گفت که دوچرخه همان جایگاه معنوی و محبوبیت همیشگی خود را در میان مردم به اعتبار گذاشته است که امروزه در کشورهای پیشرفته ی اروپایی از این وسیله نه تنها به عنوان حمل و نقل شهری استفاده میشود بلکه برای گردشگری در جهان از آن بهره ور خواهند شد و دوچرخه سواران گردشگر (سایکل توریست ) زیادی با دوچرخه به ایران سفر میکنند . که پیام ” معنویات و همزیستی” با جهان را به وسیله ی یک دوچرخه ابراز مینمایند .
