از دیرباز تا به امروز دوچرخه نخستین وسیله ی حمل و نقل برای انجام امورات کاری در حومه ی شهر بوده!
فرهنگ استفاده از دوچرخه برای حمل و نقل، تفریح، تمرینات ورزشی و یا ورزش بطور مستقل است. افرادی که دوچرخه سواری می کنند را “دوچرخه سوار” یا “همرکاب” می گویند. دوچرخه در قرن ۱۹ معرفی شد و در حال حاضر حدود یک میلیارد عدد از آن در سراسر جهان وجود دارد.دوچرخه یکی از ابزار اصلی حمل و نقل در بسیاری از نقاط جهان نیز می باشند. دوچرخه سواری به طور وسیعی به عنوان یک نوع بسیار موثر و کارآمد از حمل و نقل در فاصله های کوتاه و متوسط در نظر گرفته شده است.
دوچرخه در مقایسه با وسایل نقلیه موتوری دارای مزایای متعددی هستند، از جمله تحرک بدنی مداوم در دوچرخه سواری، پارک آسان تر، افزایش قدرت مانور، و دسترسی به جاده ها، مسیر دوچرخه سواری و مسیرهای پیاده روی روستایی است. دوچرخه سواری کاهش مصرفسوخت های فسیلی آلودگی هوا یا صوتی کمتر، و کاهش بسیار بار ترافیکی را سبب می شود. این امر منجر به هزینه های مالی کمتر به کاربر و همچنین به جامعه در اشل بزرگ می شود (آسیب ناچیز به جاده ها، فضای کمتر مورد نیاز برای جاده). با نصب قفسه دوچرخه در جلوی اتوبوس، سازمان های حمل و نقل به طور قابل توجهی می توانند پوشش مناطق خدمت خود را افزایش دهند.
در میان معایب دوچرخه سواری ایجاب و التزام دوچرخه (به استثنای سه چرخه یا چهار چرخه) به مواردی چون، حفظ تعادل آن توسط دوچرخهسوارر به منظور راست ماندن، حفاظت کم در برابر تصادفات در مقایسه با وسایل نقلیه موتوری، زمان سفر طولانی (به جز در مناطق پر جمعیت)، آسیب پذیری در شرایط آب و هوایی، مشکل در حمل و نقل مسافر وجود دارد، و این واقعیت که یک سطح اولیه تناسب اندام برای دوچرخه سواری در مسافت های متوسط و طولانی مورد نیاز است.
در بسیاری از کشورها، ابزاری که بیشتر در حمل و نقل جاده ای مورد استفاده قرار می گیرد دوچرخه است. این عمل با تنظیم چهارچوب های مهندسی چون حفاظت از همرکاب در برابر سراسیمگی های ناشی از جاده و سهولت فرمانپذیری در سرعت های پایین انجام پذیرفته است. ابزار دوچرخه تمایل به تجهیز با لوازم جانبی مانند گلگیر، صندوق بار و چراغ دارد، و به صورت روزانه کاربرد آنها گسترش می یابد. از زمانیکه دوچرخه به عنوان یک وسیله حمل و نقل تاثیر آفرین شد، شرکت های مختلف، روش هایی را برای حمل هر چیزی، از خرید هفتگی گرفته تا کودکان در دوچرخه ایجاد کردند. برخی کشورها، تکیه بالایی بر دوچرخه کردند و فرهنگ خود را درباره دوچرخه به عنوان یک شکل اصلی حمل و نقل آن توسعه دادند. در اروپا، دانمارک و هلند بیشترین سرانه دوچرخه دارند و اغلب از دوچرخه برای حمل و نقل روزمره خود استفاده می کنند.
امروزه این وسیله ی حمل و نقل در جهان به یک فرهنگ غنی و دیرینه محسوب می شود . گسترش فرهنگ دوچرخه سواری در جامعه توسط فعالان همرکاب ، روز به روز در حال توسعه است و برای کاهش خودروهای تک سرنشین سعی بر آن دارند که مردم را با هشدار ” آلودگی هوا به وسیله آندسته از خودروهای حامل سوخت ” برای حفظ و سلامت جامعه بیدار کنند .
آیا ورزش دوچرخه سواری یا فرهنگ دوچرخه سواری !
در فرهنگ کشورهای در حال توسعه و جوامع خاورمیانه فرهنگ دوچرخه سواری بیشتر جنبه ی ورزشی را به خود گرفته است تا استفاده ی کاری ! اگر برای تحقیق در این راجب به پژوهش میدانی بپردازیم متوجه خواهیم شد. که در آن جوامع از لحاظ امکانات نقلیه همانند ” اتومبیلهای منحصر به فرد و تک سرنشین ” بسیار اشباع است و هر خانه وار حداقل یک یا چند اتومبیل را دارا هستند و هیچ گاه حاضر به استفاده از دوچرخه برای انجام امورات کاری در پیرامون زندگی و شهر خود نیستند . دوچرخه سواری تنها برای افرادهایی از جنس مذکر و زیر ۱۸ سال معرفی شده است و دختران که به سن ۱۰ سال رسیدند ، جایز نیست از دوچرخه بهره مند شوند . فرهنگ دوچرخه سواری در جوامع خاورمیانه و کشورهای در حال توسعه ” بیشتر استفاده ی تفریحی و قهرمانی دارد . و همین امر از لحاظ زیست محیطی موجب ” آلودگی هوا شده است” و از لحاظ سلامتی “بیماری خاص و شایع ” گریبان گیر سلامت افرادهای آن جوامع شده است . در کشورهای اروپای مشکلات آلودگی هوا و بیماریهای جسمی و روحی بسیار کمتر از جوامع خاورمیانه می باشد . مراکزهای پزشکی و درمانی در اروپا خالی از بیماران بومی می باشد . این بدین معناست که پزشکان اروپایی یکی از افرادهای کم درآمد آن جامعه محسوب می شوند ” برای آنکه بیمار بومی ” ندارند ! اما در جوامع خاورمیانه و در حال توسعه بلعکس می باشد و پزشکان و داروسازن در این راستا تجارت کلان می کنند . و پر در آمدترین شغل در جامعه محسوب می شود ! مهم تر از همه در آندسته از جوامع خاورمیانه اگر مسن و جوانی ۲۵ ساله از دوچرخه استفاده کند ” او را بدبخت و گدا ” وصف می کنند . و گاهی دیوانه !! چون در برابر آن همه امکانات پیشرفته در وسایل نقلیه “زشت و ناپسند” بنظر می رسد که از دوچرخه برای انجام امورات کاری خود در حومه ی شهر بهره مند شوی !! نباید خودت را به وسیله ی دوچرخ و یک رکاب خسته کنی ! در آن دسته از جوامع خواهند گفت ” چرا باید عرق بریزی ، زمانی باید عرق ریخت که پول پیدا بشه !! دوچرخه سواری وقت تلف کردن است نه وسایل نقلیه !!!
اگر مردمان همچون جوامعی را از لحاظ سلامتی سنجش کنیم شاید ” هزاران نوع بیماری را در وجود آنها پیدا کنی ! اما غافل از آن است که مردمان آندسته از جوامع تا مشکلات سلامتی پیدا نکنند به مراکزهای درمانی و پزشکی مراجعه نخواهند کرد! این در حالی است که هر یک سال یک بار بایستی چکاب سلامتی داد تا از وضعیت سلامتی خود باخبر شد . با زبانی ساده تر ( اول پیشگیری ، بعد درمان !!!!)” چیزی که نامعلوم است در مدت زمان خاصی در سلامت انسانها به بیماری تبدیل خواهد شد . در آندسته از جوامع ها سطح آگاهی مردم به مبتدی هم نخواهد رسید . افرادهای امروزی نسبت به قدیمها بهتر به نظر می رسند . جوانان امروز از فرهنگ دوچرخه سواری و تحرک های ورزشی برای تفریح و کسب قهرمانی مورد استفاده قرار می دهند .
کشورهای ” چین ، ژاپن ، مالزی ، تایلند پاکستان ،بنگلادش ، هند و آفریقای جنوبی ” بیشتر و تنها دوچرخه را برای امورات کاری در حومه ی شهر مورد استفاده قرار خواهند داد. یعنی در آندسته از کشورهای آسیایی و آفریقایی موضوع گردشگری امری بسیار جدیست و مردمان کم در آمد از دوچرخه هایی که حامل درشکه هستند . بعنوان تاکسی برای گردش مسافران خارجی” در حومه ی شهر مورد استفاده قرار می دهند . و امرار معاش روزانه ی خود را با آن کسب می کنند .
انجمن دوچرخه سواری آشتی مدعی است که دوچرخه و دوچرخه سواری قبل از ورزشی و بهره وری از آن برای کسب قهرمانی در مسابقات ورزشی ، یک فرهنگ عام برای ایجاد حمل و نقل روزانه ی مردم بوده و وظیفه ی هر انسانیست که بر سلامت خود و جامعه مسئول باشد . امروز در جهانی زندگی خواهیم کرد که باید به سلامتی خود و اطرافیانمان توجه داشته باشیم تا زندگی را برای همیشه پایدار و ایمن سازیم. بیائید با افکاری دور از غرور و تکبر ” وسیله های نقلیه و آلاینده ساز خود را برای یک ساعت معین در روز هم شده ” بکار نگیریم . “به سلامتی محیط زیست و خود بیندیشم” . با افکارهای سبز و بشر دوستانه و با بهره وری از فرهنگ دوچرخه سواری خواهیم توانست ” مصرف های بی رویه ی خود را در برابر استهلاک ” اتومبیل ، مصرف سوخت و تراکم بیش از حد ترافیک ” کاهش دهیم . دوچرخه سواری یک فرهنگ است ، همانند سایر امکانات نقلیه و حق بهره وری همگانی دارد. جوامع و اقشار مردمی بایستی ” فرهنگ دوچرخه سواری را همانند دیگر امکانات کاربردی در رفت و آمد روزانه با پوشش غیره ورزشی مورد استفاده قرار دهند.