جامعه مشارکتی خانواده همرکابان سبز GHF همرکابی زنان، همرکاب زندگی
نوشته های مرتبط
دوچرخه سواری که مدت بیست سال است برای تامین امرار معاش زندگی خود همه روزه از منزل همرکاب دریاچه زریبار خواهد شد.
همرکاب بازاری ” عثمان نصیری “سالهاست که در دریاچه زریبار مشغول به چایی فروشی است. این همرکاب بازاری متاهل میباشد و روزانه وسایلهای خود را با دوچرخه ” از منزل تا دریاچه زریبار ” حمل میکند که به گفته ی او مدت بیست سالی است همه روزه با دوچرخه از منزل تا محل کار خود ” دریاچه زریبار” جهت کسب امرار معاش خانواده همرکاب میشود . كه در این مدت هیچگاه از این وسیله ی “نقلیه” بیزار نشده و دوچرخه تنها وسیله ای بوده برای حمل و نقل در حومه ی شهر مورد استفاده قرار داده است. تابحال هیچ علاقه ای به استفاده و راندن اتومبیل و موتورسیکلت نداشته که بر همین اساس بارها برای چکاب سلامتی خود به دکتر و آزمایشگاههای تخصصی مراجعه نموده و جای خوشحالیست از لحاظ وضعیت سلامت ” جسمی و روان ” تابه امروز فاقد مشکل بوده . همرکاب بازاری ” عثمان نصیری ” خاطر نشان کرد که من علاوه بر روزهای کاری خود نیز در میان هفته از دوچرخه بعنوان تفریح بهره ور خواهم شد و دور دریاچه و روستاهای بخش خاومیرآباد را با آن رکاب خواهم زد . هدف از این فعالیت در برنامه ی کاری خود تنها بعنوان کسب سلامت جسم و روان و تامین هوای پاک برای استشمام همگان میباشد . شایان ذکر است که زادگاه من روستای “سیف علیا “از توابع بخش خاومیرآباد شهرستان مریوان است . در این مدت که فصل برداشت انگور میباشد . هر هفته به روستای خود با دوچرخه باز خواهم گشت و یک الی دو جعبه انگور را از باغ پدریم بر روی دوچرخه بسته و تا محل زندگی خود که در شهر مریوان ساکن هستم ، حمل مینمایم.
یادگیری دوچرخه با دیدگاهی دور از مادیات !
در فضای کار خود که دریاچه زریبار میباشد فضای زیادی برای پیاده روی وجود دارد و سالانه مهمانان زیادی از شهرهای بزرگ کشور به زریبار دیدن خواهند کرد تابحال با مهمانانی که در زریبار آشنا شدم از علاقه و استفاده ی من نسبت به دوچرخه تعجب زده شده اند و مرا به ادامه ی استفاده از این وسیله که برای حفظ سلامت و تامین هوای پاک است ترغیب نموده اند . بارها در فضای کاری خود دوچرخه سواری را به دیگران آموزش داده ام که بعد از آموزش و فراگیری آن به من پاداش مالی نیز اعطا میشد اما بنده قبول نمیکردم . در این آخرها از استان خوزستان شهر اهواز با یک آقایی در همان فضای کار خود آشنا شدم با نگاهی به دوچرخه ام خیره شد و گفت شما با همین دوچرخه وسایلها را حمل میکنی ؟ من هم در جواب گفتم بله مگه اشکالی داره ؟ در جواب خنده ای کرد و گفت ؛ من خیلی به شما افتخار میکنم که زندگی ات را به وسیله ی این دوچرخه خواهی چرخاند ! بعد از کلی گپ زدن در مورد دوچرخه سواری در پایان صحبت ها گفت ” من دوچرخه سواری بلد نیستم میخواهم یاد بگیرم به من آموزش خواهی داد؟ ” من هم گفتم البته با کمال میل در خدمتم ! مرد اهوازی را بعد از ۲ روز آموزش دادم .که بعد از فراگیری دوچرخه سواری بسیار رضایتمند بود ، خواست پولی را به مبلغ یک میلیون تومان به عنوان پاداش به من تقدیم کند. باز من قبول نکردم و گفتم که آموزش بنده در قبال پول و مادیات نبود، شما از من درخواست کردید که دوچرخه سواری یادتان دهم و آموزش دادم ، کار من آموزش دوچرخه سواری نیست بلکه تامین سلامت انسانها از این راه و بدین وسیله است عثمان علاوه بر آموزش دوچرخه سواری در فضای دریاچه نیز در شهر و زادگاه خود کسانی دیگری را در این راستا بصورت خودجوش آموزش داده است. امروزه افرادهای اندکی مانند ” عثمان نصیری “ پیدا میشوند و بصورت خودجوش و انسانی در این زمینه فعالیت کنند. عثمان دوست دارد که جامعه دور از ” کم تحرکی ، آلودگی هوا و بیماریهای جسمی و روان ” باشد . او بر آن باور است که فرهنگ استفاده از دوچرخه میتواند ” محیط زیست سالم و سلامت جسم و روان ” را برای همگان تامین و پوشش دهد.
