جامعه مشارکتی خانواده همرکابان سبز GHF همرکابی زنان، همرکاب زندگی
نوشته های مرتبط
” سید اعلم حبیبی شیراز ” معلم بازنشسته متولد شهر تالش از “استان رشت” که سالهاست مقیم شهرستان مریوان از توابع استان کردستان میباشد در تاریخ ۱۷ شهریور ۹۵ شهرستان مریوان را به مقصد شهر ایروان پایتخت کشور ارمنستان ترک نمود که در این سفر پر افتخار و سرشار از تجربه و معنویات بیش از ۲۰۰۰ کیلومتر خستگی ناپذیر را به صورت ( رفت و برگشت ) در مدت ۲۰ روز با پیام ” آشتی با طبیعت و سلامت ” رکاب زد .
حبیبی خاطرات سفر خود را با استقبال از مردمان خونگرم استانهای ” کردستان ، آذربایجان غربی و شرقی ” عنوان کرد و گفت که من به عنوان یک همرکاب گردشگر (مسن) هرجا که میرفتم با استقبال مردمان مهماننواز آن دیار روبرو میشدم که بر همین اساس عواطف مردم غیر قابل تصور بوده و در هیچ جایی مورد بی مهری قرار نمیگرفتم . بیشترین استقبال کنندگان مرا تحت تاثیر و ترغیب برای ادامه ی سفرم قرار میدادند.
شهرداران محترم شهرهای ” آذرشهر و ملکان ” از استان آذربایجان غربی از من استقبال جدی نمودند و جای دارد که از مردمان مهماننواز شهرهای ” مرند ، جلفا ، تبریز و بوکان ” و روستانشینان ” بسطام ، قمچیان و کولیت” از توابع شهرهای ” سقز و مریوان ” نهایت تشکر و قداردانی نمایم. که تشریفات و پیشوازی آنان برای من بیشتر جنبه ی عاطفی و انسانی داشت . لحظات شیرین و زیبای سفر را میتوانم بدین گونه توصیف کنم . ” من در شهرها ، بین راهها و روستاهای استان آذربایجان غربی اللخصوص آذربایجان شرقی و استان ایروان ( ارمنستان) هر جا که کمپ میزدم برای من خوراک نذری می آوردند و اگرهم در غذاخوری و قهوه خانه ای برای خوردن صبحانه ، نهار و شام چیزی را که میل میکردم بیشتر آنان از من پول نمی گرفتن . و از سویی دیگر توسط روستا نشینان مهربان نیز به من خوراکی هایی ” همچون گردو و قیصی” به رسم سوغات تقدیم میکردند. .
برای ادامه ی و انجام سفر خود بیشتر از دوچرخه و به نسبت کمی پیاده روی میکردم . لازم بذکر است که بگویم مدت یکسالی است دوچرخه سواری را فرا گرفتم و فراگیری من توسط انجمن دوچرخه سواری آشتی در شهرستان مریوان بود که جای تقدیر و تشکر است ، بعد از یک سال تمرین تقریبا بصورت آماتور این سفر دراز مدت را به تنهایی شروع نمودم . اگر چه تنهایی برایم دشوار بود اما پیر راهدان و راهنمای راه من در سفر جدا ” کتاب مثنوی ، غزلیات شمس تبریزی و فیه مافیه “مولانا جلال الدین بلخی” بود و گه گداری با نواختن ساز ( دیوان ) تنهایی را از فراق خود به دور میساختم که همین عشق و علاقه بنده به عرفان و هنر بود مرا به آغاز و پایان این سفر پایدار ساخت
تمام سعی بنده بر آن بود که دوستی را در امثال خود جستجو کنم اما کسی جز ” رحمت پروردگار ، خودم ، دوچرخه ام ، ساز دیوان و کتابهای مولانا … ” نبود که من را در راستای این سفر همراهی کند . و بار سنگینی از مسئولیت و معنویت سفر را بردوش بگیرد اگر چنانچه که در این سفر مخاطبان و منتقدان زیادی از من برای ” تنهایی بودنم ” انتقاد مینمودند . اما جواب و انگیزه ی من همان ” عشق به سفر و تجربیات ” بود . که با کوله باری از تجربیات و افتخار به نزد خانواده ، نزدیکان و همشهریان خوبم برگشتم .
من بعنوان یک دوچرخه سوار مسن(در عمر ۶۰ سالگی) با دلی سرشار از ” امید و آرزو ” به همسن و سالهای خود سفارش میکنم که هنوز عمر باقی مانده اما با ایجاد ” تحرک ، انگیزه و امید به زندگی ” ، کلید این همه خوشبختی و سعادت ” سفر و تحرک ” است که انسان را به تقوا و امیدواری به آینده ، نزدیک و پایدار میسازد . دوچرخه و گردشگری با آن در طبیعت و جهان میتواند انسان را از بیماریهایی روحی همچون ” آلزایمر ، استرس ، افسردگی و از بیماریهای جسمی همانند ” قلب ، عروق ، ریه ، دیابت و فشارخون بالا ” نجات دهد . تنها آرزو و خواسته ی من در راستای این سفر این بود ” که ای کاش امثال های من برای ادامه ی این راه پر از تجربه و خوشبختی با من همرکاب میشدند ” . اما متاسفانه برخی از بازنشستگان ما ” نشستن در کنج خانه و کار کردن در بازار کار را ” بدین کار ترجیح و امری اساسی میدانند.
در مورخ ۵ مهرماه ۹۵ که لحظات آخرین روز سفر من بود با دلی پر از مهر و محبت و کوله باری از تجربه و افتخار به دیارم “شهر مریوان” بازگشتم که توسط خانواده و انجمن دوچرخه سواری آشتی مورد استقبال قرار گرفتم . و در همان روز توسط انجمن آشتی لوح تقدیر ” همرکاب گردشگر ” به من اهدا شد و توسط شهرداری محترم شهرستان مریوان نیز مورد تقدیر قرار گرفتم .
در آینده ای نردیک سفرهای مشابه را با معنویات در پیش خواهم گرفت و به کمک پروردگار متعال سفر گردشگری این بار از فعالیتها را با پیام “ آشتی و همزیستی با طبیعت ” آغاز مینمایم . که منظور از پیام ذکر شده ، ” ایجاد سلامت همگانی ، پایداری حفظ محیط زیست و صلح و دوستی در میان انسانهاست.”
