جامعه مشارکتی خانواده همرکابان سبز GHF همرکابی زنان، همرکاب زندگی
نوشته های مرتبط
آشتی و همرکابی مردم با طبیعت و سلامت به وسیله ی ” نقلیه ی سبز شهری ” محیط زیست و سلامت همگانی پایدار خواهد ماند.
امروزه در دنیا “دوچرخه برای کار” به واقعه ی یک فرهنگ عام تبدیل شده است که تمامی آحاد جامعه جهت سپری نمودن امورات کاری خود در حومه ی شهری از آن بهره مند خواهند شد . “فرهنگ استفاده از دوچرخه برای کار” ، یکی از موثر ترین و اساسی ترین راه حل هایی است که میتواند در امر کاهش آلودگی هوا ، فرکانس صوتی اتومبیلها ، ترافیک و کم تحرکی جسمی تاثیر گذار باشد . برای ایجاد تحرک سالم و تامین محیط زیست سالم ، بایستی همگان ” فرهنگ استفاده از دوچرخه ” را بعنوان سرمشق روزانه ی خود قرار دهند.
با پیشرفت روز افزون در فناوری امکانات نقلیه و اشباع آن در جامعه ، مردم برای انجام رفت و آمد خود از خودروی شخصی استفاده میکنند که همین امر موجب شده ” گازهای انتشار شده ی دی اکسید کربن CO2 ” از اتومبیلها در هوای پاک اشباع شود و سطح سلامت جامعه را به خطر بیندازد . اتومبیلهای سواری و تک سرنشین بعلت ارزان بودن در قیمت آن موجب شده که در ایجاد تراکم بیش از حد ترافیک شهری تاثیر گذار باشد . و مردم از خدمات نقلیه ی شهری همانند ” تاکسی ، مترو ، اتوبوس و دوچرخه ” فاصله بگیرند . با وجود پیشرفت زمان ، شرایط کنونی تا آینده ای نه چندان دور ” اکوسیستم واقع در محیط زیست ” را تهدید خواهد کرد و موجب بروز ” آلودگی هوا ، تغییرات اقلیمی آب و هوا و مشکلات تنفسی قلبی و ریوی ” خواهد شد .
در برخی از شهرهای کوچک و بزرگ موقعیت جغرافیایی آن از لحاظ ” فراز و نشیب” متفاوت میباشند . به خود خواهیم گفت که دشوار است در خیابانهایی که شرایط سرابالایی دارند رکاب زد. حتی بعضی مواقع در فصل گرم و سوزان تابستان این شرایط سخت تر هم خواهد شد . اگر بخواهیم با روحیه ای بانشاط و علاقمند به فرهنگ دوچرخه سواری خیره شویم خواهیم فهمید که نه تنها فرهنگ استفاده از دوچرخه ، بلکه با پای پیاده هم بخواهیم راه برویم دشوار است غافل از آن است که بغیر از پا برای راه رفتن ، هیچکدام از اعضای بدن نمی تواند کار را برای راه رفتن و پیاده روی مهیا سازد . در اینجا متوجه خواهیم شد که پای انسان تنها مرکزیست که میتواند به انسان هیجان و نشاط بخشد و رگ های قلبی و مغزی به آن نیز متصل شده است . پس راه رفتن اجباریست و انسان به آن عادت نموده است . اگر حتی یک قله یا کوه بلندی هم در جلو او قرار گیرد ، با چشمداشتی از نشاط و علاقه به أن بنگرد میتواند بلندای آن را بپیماید.
هیچ تفاوتی مابین پیاده روی و دوچرخه سواری نیست هردو بایستی با (پا) راه رفت و رکاب زد. خلق و خوی انسان طوریست که میتواند با “محیط ،شرایط و اجسام ” سازگار شود . سازگاری با امکانات و شرایط یکی از راههای موفقیت است . اما سازگاری با فرهنگ استفاده از دوچرخه نه تنها موفقیت در سپری نمودن امورات کاری در حومه ی شهری است بلکه انسان را به طبیعت و جهانگردی سازگار میدهد . و همین خلق و خوی سازگاری ” تامین سلامت جسم و روان “را نیز تقویت میکند.
فرهنگ دوچرخه سواری در حومه ی شهر برای انجام امورات کاری بایستی با همان پوشش لباس کاری صورت گیرد نه با لباس ورزشی ، در قالب ورزش این فرهنگ به تفریح تبدیل شده و سپس در قالب تفریح نيؤ خواهد ماند . برای پوشش بدن به ” پیراهن ، کت ، شلوار و کفش ” نیاز است . که بدن انسان را از سرما ، گرما و هنجار اجتماعی از لحاظ پوشش و حجاب نگه میدارد اما برای “سلامت محیط زیست ، جسم و روان و کاهش ترافیک ” به فرهنگ استفاده از دوچرخه برای کار در حومه ی شهر نیاز است . آشتی و همرکابی مردم با طبیعت و سلامت به وسیله ی ” نقلیه ی سبز شهری ” محیط زیست و سلامت همگانی پایدار خواهد ماند.
